GÖZLERİMİN RENGİNDEN DE Mİ UTANMADINIZ?

Ben Leyla, henüz 4 yaşındaydım. Doğru düzgün konuşmayı bile öğrenememiştim, daha küçücüktüm ben. Büyüyecektim oysa. Kız çocuklarının okula gönderilmediği, erken yaşta evlendirildiği, tecavüz edildiği, öldürüldüğü bir dünyaya inat büyüyecektim ben. Okula gidecektim. Belki doktor belki mühendis olacaktım belki de öğretmen… Belki, kız çocuklarının sesi olacaktım. Özgecan ablama, Eylül ablama, Irmak’ a olanlara rağmen umut olacaktım ben. Sağ salim aileme kavuşacaktım. İnsanlık daha ölmemiş diyeceklerdi. Dünya o kadar da kötü değilmiş gördün mü, iyi insanlar da varmış diyeceklerdi. Umutlar yeşerecekti insanlar masmavi gözlerime baktıklarında. Çocuklar belki daha rahat oynayacaklardı evlerinin önünde, anneler daha az merak edeceklerdi çocuklarını. Bayramlar daha güzel geçecekti. Eylül ablamın acısını dindirecektim belki de. Onun acısı henüz çok tazeyken bir de benim acım mı annelerin, babaların yüreğine kor gibi düşecekti? İnsan olan yüzüme bakmaya kıyamazken nasıl bana kıyabildiniz? Size çocukların melek olduğunu söyleyen hiç olmadı mı? Çocuklar melek değil miydi? Çocuklar, saflığın sembolü değil miydi? Çocuklar, Hakk’ ın insanlara hediyesi değil miydi? Dünyada tüm kötülüklere yer varken, bize mi yer yoktu?
Benim katilim sadece bir kişi değildir. Benim katilim, kız çocuklarını erken yaşta evlendiren, kız çocuğu diye ona kötü gözlerle, şehvetle bakan tüm zihniyetlerdir. Hakkımı bu zihniyetteki insanlara helal etmiyorum. Hakkımı helal etmiyorum, kızını okula göndermek yerine küçük yaşta evlendiren zihniyete. Hakkımı helal etmiyorum, kadın sokakta dondurma yediği için tahrik olanlara. Hakkımı helal etmiyorum, kadın şort giydiği için onu darp eden kişilere. Hakkımı helal etmiyorum, ayrılmak istediği için bıçakla karısını öldüren adama. Hakkımı helal etmiyorum, yemeği geç yaptığı için karısını döverek hastanelik eden adama. Hakkımı helal etmiyorum, kadının yanında olmayan kadına…
Ben Leyla… Şuan sizin dünyanızda değilim. Şuan üzülüyorsunuz hepiniz benim için. Ama unutacaksınız birkaç gün içerisinde beni. Günlük hayatlarınıza devam edeceksiniz. Belki birkaç duyarlı insan beni daha uzun süre hatırlayacak. Ama onlar da zamanla unutacak beni. En kötüsü ise belki ben de son olmayacağım. İşte benim en büyük korkum ise budur. Ne olur, artık çocuklar ölmesin. Ne olur, sosyologlar, psikologlar bu olayların nedenlerini, temelini araştırsınlar. Ne olur, devleti yönetenler çocuk katilleri için caydırıcı cezalar koysunlar. NE OLUR, anneler, babalar çocuklarınızın üzerinden gözlerinizi bir an olsun ayırmayınız…. Ne olur bizi unutmayınız, hep hatırlayınız. Hep hatırlayınız ki, başka çocuklar da bizim gibi katledilmesin diye elinizden ne geliyorsa daha fazlasını yapınız. Son olarak, ben Leyla, henüz bir goncaydım. Açtığımda ne renk bir çiçek olacağımı göremeden bu dünyaya veda eden Leyla, bana kıyarken, GÖZLERİMİN RENGİNDEN DE Mİ UTANMADINIZ???